Fobia społeczna a nieśmiałość
Nie należy mylić fobii społecznej z nieśmiałością czy introwertyzmem. Obie to cechy osobowości. Natomiast fobia społeczna jest zaburzeniem, które znacznie utrudnia lub wręcz uniemożliwia normalne funkcjonowanie i wymaga odpowiedniej opieki specjalistycznej.
Fobia społeczna w liczbach
Fobia dotyka około 5-10% populacji ludzkiej, a liczby różnią się w zależności od kraju i kultury. Przez niektórych naukowców jest uznawana za chorobę cywilizacyjną. Jej pierwsze objawy pojawiają się zazwyczaj w okresie dojrzewania u młodzieży lub młodych dorosłych (średnio w wieku 13 lat). Zdarzają się jednak przypadki zachorowań u dzieci. Należy jednak pamiętać, że dzieci z reguły są nieśmiałe przy kontakcie z obcymi i wymagają czasu, aby się z nimi oswoić. Historia fobii społecznej sięga już do czasów Hipokratesa, 400 lat p.n.e. Napisał on: „Nie spotykał się poza murami domu, kochał życie w ciemności, nie znosił światła […] nie zbliżał się do innych z obawy przed złym potraktowaniem, upokorzeniem, ze strachu, że zrobi lub powie coś głupiego, lub że się rozchoruje. Miał wrażenie, że każdy mu się przygląda”.
Czy mam fobię społeczną?
Na chwilę obecną nie ma żadnego testu, którego rozwiązanie powie jasno czy pacjent cierpi na fobię społeczną, czy nie. Specjalista, diagnozując chorobę, opiera się na opisie objawów oraz obserwacji reakcji w sytuacjach wymagających kontaktu z innymi. Kryteria, po których można stwierdzić fobię społeczną, są następujące:
- lęk, który uniemożliwia życie codzienne,
- nieustanny strach przed sytuacjami, w których konieczny jest kontakt z ludźmi,
- niepokój lub wręcz panika przed krytyką,
- świadomość, że lęk i strach są bezpodstawne.
Jak leczyć fobię społeczną?
Dostępne są różne opcje leczenia fobii społecznej. Każdy jest inny i nie na każdego podziała ten sam rodzaj terapii, często stosowane jest połączenie kilku metod, na przykład terapia poznawczo-behawioralna oraz farmakoterapia.